تهیه کننده گزارش: هادی کاشانی
” برای ماندن آمده ایم ”
– درخت ، درخت – جمعیت داوطلبان سبز
– درخت ، درخت – جمعیت داوطلبان سبز
– جمعیت داوطلبان سبز ، درخت بگوشم .
– درخت ، موقعیتت رو اعلام کن ، آیا آماده کاشت هستی؟
– موقعیت : دپوی نهال عرصه جنگلکاری تلو بالا( لتیان) ، هفته دوم اسفند ماه ۸۹ ، آماده کاشت .
– درخت لطفا اعلام وضعیت ؟
– وضعیت : زیاد جالب نیست ! طی روزهای اخیر به تناوب بارندگی از نوع برف و باران داشتیم ، بستر کاشت کاملا گِلی است و جاده دسترسی غیر قابل تردد شده است.
این آخرین مکالمات ما با نهالهای آماده کاشت در عرصه جنگلکاری تلو بالا بود در روزهای واپسین به برنامه درختکاری جمعیت ، سنتی که هر ساله می بایست ، پاس داشته می شد.
اما وضعیت جوی امسال کاسه کوزه ما را حسابی به هم ریخته بود ، لذا در تصمیمی کُبری وار بنا را بر آن داشتیم تا برنامه را در ابعادی بسیار مختصر و در عرصه ای محتمل برای کاشت هماهنگ و اجرا کنیم ، نتیجه :
عرصه کاشت : اراضی و ارتفاعات پایین دست قسمتی ازکمربند سبز جنگلکاری های شمال شرق تهران ، واقع در جاده تلو
گونه کاشت : نهال های ارغوان و سرو نقره ای بصورت کیسه ای
زمان : صبحگاه جمعه ۲۰ اسفند ماه ۸۹
وضعیت هوا : نیمه ابری تا کمی بارانی
تعداد داوطلبان حضور یافته در برنامه : ۴۷ نفر
وسیله ایاب ذهاب : بالغ بر ۱۱ دستگاه خودروهای شخصی داوطلبان
تعداد نهال غرس شده : بالغ بر ۴۰۰ اصله
و سرانجام کار که با تلاش و فعالیت داوطلبانه حاضران پس از بالغ بر ۳ ساعت فعالیت ، نهال ها در چاله های از پیش آماده شده کاشت و آبیاری لازم انجام پذیرفت و حاضران ضمن گرفتن عکس یادگاری و شنیدن توصیه های کارشناسی در خصوص نحوه کاشت و نگهداری و چالش های پیش روی حفظ و توسعه جنگلکاری های حریم شهر تهران به بیانیه پایانی برنامه نیز گوش فرادادند و این در حالی بود که با تندتر شدن بارندگی برنامه به خوبی و خوشی پایان یافت.
بیانیه خوانده شده درختکاری جمعیت داوطلبان سبز اسفند ۱۳۸۹
“برای ماندن آمده‌ایم. ماندنی از آن سان که در روز فرو افتادن. حلقه‌های مقطع درخت عمرمان، گاه‌شمار پرورقی باشد که با غرور از زمستان‌هایی روایت می‌کند که واژه‌ی سبزینه را میان هزارلا امید پیچیدیم و از گریوه‌های زمستان‌زده‌ی روزگار دست به دست تا پشت کوه فردا رساندیم.
برای آمدنشان اینجا مانده‌ایم. ماندن در انتظار آمدن جمعیت آن درختانی که هرساله به زمین روزمره‌گی‌هایمان می‌آیند و در آن نونهال شوقی می‌کارند. از دستشان به دستمان پیاله‌ای برای چشیدن از چشمه خورشید می‌‌دهند و دلمان از برگشان رنگ سبزی دوباره برخود می‌بندد حتی اگر که همه‌ی زمستان خاکستر باریده باشد.
دو یار چنین موافق و شهری چنین پر از تنهایی، چندان عجیب نیست که قرار کنیم که سالها همه‌ی سال میهمان یکدیگر باشیم.”
